Αγαπάς το Χριστό;

Αυτόν τον καιρό, ο Κύριος περνάει το ίδιο μήνυμα στο λαό του, δίνοντάς το μέσα στο πνεύμα των εργατών του.

 Ο Κύριος μας  λέει: “Έρχομαι σύντομα. Έρχομαι πολύ σύντομα...

  

Η στιγμή που ο Κύριος θα έρθει να παραλάβει τη νύμφη του πλησιάζει. Ο λαός του όμως κοιμάται και ησυχάζει...
Εμείς είμαστε ο λαός του Θεού.Αφήσαμε όμως τον Κύριο να έλθει μέσα μας και να μας αλλάξει;
Ξεχωρίζουμε από τον κόσμο έξω; είναι η ζωή μας διαφορετική; τα ενδιαφέροντά μας διαφορετικά;
Ο τρόπος που διασκεδάζουμε διαφορετικός; το ντύσιμό μας διαφορετικό; οι σκέψεις και ο τρόπος που μιλάμε και συμπεριφερόμαστε είναι διαφορετικός; μπορούν οι άλλοι να διακρίνουν το Χριστό μέσα από τη ζωή μας; ή μήπως ζούμε όπως όλος ο κόσμος; 
Μήπως δεν μπορούμε να στερήσουμε από τον εαυτό μας τις συνήθειες και τις απολαύσεις που γευόμασταν προτού γνωρίσουμε το Χριστό; ναι, σίγουρα αποβάλλαμε τις μεγάλες αμαρτίες μέσα από τη ζωή μας, υπάρχουν όμως τα μικρά πράγματα, οι μικρές αμαρτίες που δεν θέλουμε να τις αποχωριστούμε.
Η γυναίκα του Λωτ, γύρισε προς τα οπίσω κι έγινε στήλη άλατος.
Δεν μπορούσε η καρδιά της να αποχωριστεί τον κόσμο, την αμαρτία. Και χάθηκε.
Έχουμε τόσα πολλά παραδείγματα μέσα από το Λόγο.
Για μας τα έχει βάλει ο Κύριος εκεί, για να μας προειδοποιήσει. Κι εμείς τι κάνουμε;
Πιστεύουμε πως ήρθαμε στον Κύριο μόνο για να πάρουμε; για να ζήσουμε άνετα, να καλοπεράσουμε και να μη στερηθούμε; περιμένουμε να μας ευλογήσει για να κυνηγήσουμε τα δικά μας όνειρα και στόχους; 
Μας αρέσει το ευαγγέλιο, αγαπάμε το Χριστό, αλλά δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τίποτα απ' τη ζωή μας, τίποτα από το χρόνο μας. Θέλουμε ευλογίες, θέλουμε αύξηση, ζητάμε χαρίσματα, θεραπείες. Και όταν έρθει η ώρα εμείς να δώσουμε, εμείς να θυσιάσουμε... δεν μπορούμε...δεν έχουμε χρόνο... δεν θέλουμε. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να απαρνηθούμε τη ζωή μας. Ούτε να αφήσουμε τις παλιές μας συνήθειες και τρόπους.
Μήπως προσπαθούμε να φαρδύνουμε τη στενή οδό; ο Κύριος είπε ότι: “φαρδιά είναι η πύλη και η οδός που οδηγεί στην απώλεια. Και πολλοί εισέρχονται απ' αυτήν. Και στενή είναι η πύλη και η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή και λίγοι είναι αυτοί που περνούν μέσα απ' αυτήν”. Αυτό δεν ακούγεται και πολύ ευχάριστο... ίσως κάποιοι σκανδαλιστούν και φύγουν. 
Ο Κύριος τι θα πει στους υπόλοιπους; “μήπως θέλετε κι εσείς να φύγετε μαζί τους;” αυτό θα πει· “όποιος θέλει, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει”.
Είμαστε πολύτιμοι στα μάτια του Κυρίου, μα το έργο του πρέπει να προχωρήσει, ο λαός του πρέπει να ανεβεί, κι αν εμείς είμαστε βυθισμένοι συνεχώς στα του εαυτού μας.
Το ότι συναθροιζόμαστε σε μια εκκλησία δεν μας σώζει.
Το ότι βαπτιστήκαμε στο νερό και στο Πνεύμα, δεν μας σώζει.
Το ότι ευαγγελίζουμε, κηρύττουμε, προφητεύουμε στο όνομα του Ιησού, δεν μας σώζει.
ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙ Η ΑΡΠΑΓΗ, . Θα είμαστε εντος αυτης ή μήπως  τα μικρά πράγματα θα μας κρατήσουν κάτω;
Είμαστε χρόνια στον Κύριο, έχουμε γνώσεις. Έχουμε όμως σταυρώσει τον εαυτό μας ως προς τον κόσμο; είναι ο Κύριος η προτεραιότητα στη ζωή μας; ή μήπως έρχεται κάτω κάτω στη λίστα της ζωής μας, της καθημερινότητας μας, μετά τις μέριμνες και τις απολαύσεις μας; μήπως δηλώνουμε πως απλά δεν έχουμε χρόνο για τον Κύριο; για την καθημερινή μελέτη, την καθημερινή προσευχή, την συνάθροιση στην εκκλησία; θεωρούμε πώς κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά και πιο απαραίτητα απ' Αυτόν; μήπως αυτή τη στάση ζωής περνάμε στα παιδιά μας; μήπως αυτό βλέπουν σε μας για να αντιγράψουν;
Ο Κύριος λέει: “τα παιδιά σου είναι δώρα δικά μου προς εσένα. Σου τα δάνεισα για να τα επιστρέψεις σε μένα”. Τα οδηγούμε τα παιδιά στον Κύριο καθημερινά; ή μακριά απ' αυτόν; τι προτεραιότητες τους διδάσκουμε να βάζουν στη ζωή τους; ο Κύριος έρχεται δεύτερος; τρίτος; δέκατος; πώς θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας όταν μεγαλώσουν; εργάτες δυνατούς του Κυρίου; νικητές, γεμάτους από το πνεύμα του, από τη φωτιά του; άνδρες και γυναίκες προσευχής, φως και αλάτι για τον κόσμο που χάνεται; ή άνδρες και γυναίκες  νικημένους, βυθισμένους συνεχώς στα προσωπικά τους προβλήματα, που θα χωλαίνουν ανάμεσα σε δύο φρονήματα, λίγο στον κόσμο, λίγο στην εκκλησία, δίχως προσευχή, δίχως μελέτη του λόγου, γιατί δεν... προλαβαίνουν.
Έχουμε βάλει προτεραιότητα τον Κύριο στη ζωή μας; το διδάσκουμε αυτό στους οικείους μας, στα παιδιά μας, με το παράδειγμα της ζωής μας;
Ποιες είναι οι δικές μας προτεραιότητες; σε ποια θέση έχουμε κατατάξει τον Κύριό μας; πόσο χαμηλά στη λίστα της καθημερινότητας μας τον έχουμε τοποθετήσει;
Δεν μπορούμε να τον χωρέσουμε πουθενά. Δεν προλαβαίνουμε. Ίσως κάποια στιγμή μες στην εβδομάδα, αν μας περισσέψει λίγος χρόνος...
Είναι λυπηρό. Γιατί ο Κύριος στέκεται ακόμη, έξω από την καρδιά μας και περιμένει...και χτυπάει... 
Ας κλείσουμε τα μάτια μας, κι ας δούμε τον Κύριό μας επάνω στο σταυρό. Γεμάτο αίματα, πληγές και πόνο. Τα μάτια του προσπαθεί να τα κρατήσει ανοιχτά. Και σε κοιτάζει. Με το ίδιο βλέμμα που κοίταξε τον Πέτρο όταν εκείνος τον αρνήθηκε. Και σου λέει “είσαι η προτεραιότητά μου. Βρίσκεσαι πάντα στην κορυφή της λίστας μου. Γιατί σε αγαπώ”.
Πριν από 2000 χρόνια ο Ιησούς ανέβηκε πάνω στο σταυρό γιατί ήξερε 
πολύ καλά ποια ήταν η προτεραιότητά στη ζωή του. Ήσουν εσύ κι εγώ. Μας αγάπησε μέχρι θανάτου. Έβαλε εσένα κι εμένα πάνω από τη ζωή του. Για να μπορέσουμε κάποια μέρα να είμαστε μαζί του στον ουρανό. Ο Ιησούς επάνω στο σταυρό έκανε τέλειο έργο σωτηρίας για όλους μας. Και μας λέει τώρα “έλα”. Εμείς τι θα απαντήσουμε; σε Αυτόν που θυσίασε τη ζωή του, για να έχουμε εμείς ζωή και μάλιστα άφθονη;
Είναι η ώρα να σταματήσουμε να κάνουμε κύκλους στην έρημο, να ανακυκλώνουμε συνεχώς την ίδια μέτρια ζωή, να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας, τις απολαύσεις και τις ανάγκες μας, τις επιδιώξεις μας και τα προβλήματά μας. Να σταθούμε μπροστά στο θρόνο του Κυρίου μας με συντριβή, να κλάψουμε και να μετανοήσουμε.
Είναι η ώρα να πούμε “όχι το δικό μου θέλημα, μα το δικό σου, ας γίνει”. Μέσα στη ζωή μας.